Krakowska Arena to obiekt stworzony do organizacji zawodów sportowych, koncertów, wystaw, kongresów i targów. To największy w Polsce obiekt, a także jeden z najnowocześniejszych na świecie sportowo-widowiskowy. Płyta areny ma powierzchnię ponad 4 500 m2. Arena Kraków może pomieścić 22 800 osób, na dwóch poziomach stałej widowni może zasiąść 15 310 osób.

Arena wyposażona jest w strefę VIP. Obiekt i jego całe otoczenie jest przystosowane dla osób niepełnosprawnych. Na elewacji Areny zainstalowano ponad pół kilometrowy ekran LED o powierzchni pół hektara! Arena posiada także przylegającą tzw. Małą Halę, która pełni funkcje sali treningowej lub miejsca prób, która wykorzystywana jest podczas mniejszych wydarzeń. Posiada ona osobne foyer oraz stałą widownię na 304 osób.

Plany projektu:

• Przekroje
• VIP
• Wejsciowa
• Widownia – górna
• Widownia – całość

Obiekt cechuje charakterystyczna forma, której najbardziej zauważalna część to bryła, zbliżona do spłaszczonej elipsoidy obrotowej. Zasadniczym założeniem autorów było uzyskanie spójności poprzez jednorodność formy konstrukcji w całym obiekcie, w którym pionowe i poziome elementy konstrukcyjne wynikają z funkcji – szczególnie istotne było zapewnienie dobrej widoczności – i są odzwierciedlone w promienistym układzie budynku. Drugim istotnym aspektem w projekcie było zoptymalizowanie ewakuacji tak znaczącej liczby widzów. Wymienione przesłanki wpłynęły na przyjęcie przekrycia na planie koła, oraz owalnego kształtu widowni, otoczonej szerokimi galeriami komunikacyjnymi, umieszczonymi na trzech poziomach. Uwarunkowanie funkcjonalne – sprawna ewakuacja – współgra z aspektem konstrukcyjnym, gdyż kolisty w planie układ nie generuje nierównomierności naprężeń, które wystąpiłyby w przypadku zaprojektowania układu prostokątnego. Promienisty układ cięgien na ciemnym tle blach pokrycia dachowego, zakończony widocznym centralnym pierścieniem, jest rozwiązaniem klarownym wizualnie i współgra z dążeniem do zogniskowania uwagi widza na widowisku.

W przekroju budynku łatwo zauważalna jest spójność kształtu widowni, otaczającej arenę, z układem lekko opadających w dół dolnych cięgien, z kolei górne cięgna wraz z umieszczonym na nich pokryciem dachu, tworzą wypukłą powierzchnię, stanowiącą formę przeciwstawną do wyżej opisanych form wklęsłych. Kształt dźwigara odpowiada funkcji – jego największa wysokość, a zarazem najwyższa część hali, znajduje się nad centrum pomieszczenia – areną, skupiającą uwagę widzów.

Zadaszenie areny jest wykonane na planie okręgu, o średnicy w osiach podpór 128,40m. Główny układ nośny to czterdzieści dźwigarów cięgnowych Jawertha o wysokości konstrukcyjnej 15m, rozmieszczonych co 9 stopni. Dźwigary te składają się z kablowych pasów górnych i dolnych, pionowych słupków z rur stalowych okrągłych oraz prętowych ściągów między węzłami sąsiadujących układów.

Zaprojektowano stężenia krzyżowe, rozciągane – połaciowe (górne i dolne) zbudowane są z lin prefabrykowanych, natomiast stężenia pionowe w postaci prętów typowych. Ściągi między układami poprzecznymi, które stabilizują układ wiązarów, oraz współpracują częściowo – jako pierścienie rozciągane – w przenoszeniu obciążeń, zaprojektowano z lin systemowych, a na części przekrycia z rur okrągłych.

Pierwotnie zakładano, że dźwigarów będzie dwadzieścia, a w strefie sąsiadującej z pierścieniem podporowym będą one rozdzielały się na dwie części, w celu ograniczenia rozpiętości płatwi i stabilizacji dźwigara. Takie rozwiązanie byłoby unikatowe, jednak w trakcie realizacji zrezygnowano z niego, ze względu na trudności w monitorowaniu kabli o takiej geometrii, zrealizowano zatem układ, który sprawdzony został w podobnej hali w Mińsku. W czasie budowy dokonano też pewnych korekt założeń na wniosek inwestora. W projekcie warsztatowym, wykonanym przez realizującą przekrycie firmę FREYSSINET, uwzględniono możliwość przemieszczania urządzenia z telebimami oraz przewidziano dodatkowe obciążenie sceniczne o masie 60 Mg, które może być podwieszone do ustroju nośnego przekrycia.

W trakcie wykonywania projektu warsztatowego wykonano w Instytucie Inżynierii Wiatrowej Politechniki Krakowskiej, pod kierunkiem prof. dr hab. inż. Andrzeja Flagi, badania aerodynamiczne i śniegowe modelu zadaszenia. Ponadto, symulacja obliczeniowa wykazała, że przekrycie nie ulegnie awarii nawet w przypadku zerwania nawet trzech kabli. Monitoring konstrukcji obejmuje wybrane kable dolne i górne, przemieszczenia i drgania ustroju, geometrię dachu jak i grubość pokrywy śnieżnej. Pomiary wykazują, że przekrycie odkształca się w granicach przewidzianych w projekcie. Nie mniej istotne jest, że koszt wykonania konstrukcji nie przekroczył zakładanego budżetu, co jest istotne wobec znaczących kosztów budowy i eksploatacji takiego obiektu.

Trudności w procesie projektowania i realizacji hali związane były z jej wielofunkcyjnością (parametry obiektu pozwalają rozgrywać 18 dyscyplin rangi MŚ) i długim okresem przygotowania inwestycji – faza projektowania trwała dwa lata, budowa trzy, w czasie których nastąpiły wielokrotne zmiany w przepisach i rozwój technologii, szczególnie w zakresie instalacji słaboprądowych i rozwiązań scenicznych. Jednak, dzięki wsparciu finansowemu inwestora, zamontowane instalacje są znacznie nowocześniejsze, niż pierwotnie zakładano a zarazem wciąż najnowocześniejsze w Polsce!